சாது மிரண்டால் வீடும் கொள்ளாது – 02

அடுத்த நாள் மாலை, 7 மணி, அதே இடம் – கோடம்பாக்கம் வீடு!
சொன்ன படியே நேற்று இரவே கிளம்பி ஊருக்கு போவதாய் சொல்லிவிட்டு நான், இந்த வீட்டுக்கு வந்துவிட்டேன். மைதிலி இன்று காலை கிளம்பி ஊருக்கு போவது போல், இங்கு வந்துவிட்டாள். மைதிலி கிளம்பிய ஒரு மணி நேரத்தில் கிளம்பிய ப்ரேம், ஏதோ நண்பர்களுடன் பாருக்கு போய் தண்ணி அடித்திருக்கிறான். மதியத்திற்க்கு மேல் அவன் வீட்டுக்கே சென்ற அவன், இப்பொழுது கிளம்பி ப்ரியாவை பார்க்க போய்கொண்டிருக்கிறான். இவ எல்லாமே, ப்ரேமை ஃபாலோ பண்ண வைத்திருந்த டிடக்டிவ் ஆளின் தகவல்கள். இன்னும் ஓரு மாதத்திற்கு அவனை ஃபாலோ பண்ணுவது மட்டுமே அவர் வேலை.   இதனிடையே, ப்ரேம் பாரில் இருக்கும் போதே, மைதிலியுடன், அவள் வீட்டிற்குச் சென்று, எல்லாம் ஃபிக்ஸ் செய்து விட்டு, அவளை மீண்டும் இங்கேயே விட்டுவிட்டு, ப்ளானிற்க்காக, இன்னும் சில பல வேலைகளை முடித்து விட்டு 6 மணிக்குதான் வீட்டினுள் நுழைந்தேன். நுழைந்தவனை வரவேற்றது மைதிலியின் குரல்.   காஃபி சாப்பிடுறீங்களாண்ணா என்று கிச்சனிலிருந்து அவள் குரல் கேட்டது.   சரி மைதிலி, ரெஃப்ரெஸ் பண்ணிட்டு வந்துடுறேன்.   முகம் கழுவி வந்தவனை, சுடச் சுட காஃபியுடன் வரவேற்றாள் மைதிலி!   ஒரு நிமிடம் எனக்கு ஸ்தம்பித்து விட்டது.
,
அவள், இன்னமும் அவளை முழுமையாக அழகு படுத்திக் கொள்ளவில்லைதான். வெறுமனே, முகம் மட்டும் கழுவி, பொட்டு வைத்திருந்தாள். அதுவே, அவளுக்கு மிகவும் மங்களகரமாய் இருந்தது. இன்னும் பியூட்டி பார்லர் எல்லாம் போய் அழகு படுத்திக் கொண்டு, சிரித்த படி இருந்தால், இன்னும் அழகாக இருப்பாள் என்று எனக்கு தெரிந்தது.   இன்னொரு சேரில், அவளும், ஒரு டம்ளர் காஃபியுடன் அமர்ந்தாள். அமர்ந்தவளை, என்னை மீறி அப்படியே பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன்.   அவளுக்கே ஒரு மாதிரி இருந்தது போலும். என்னண்ணா, அப்பிடி பாக்குறீங்க என்றாள் தலை குனிந்த படியே!   மைதிலி என்று கூப்பிட்டேன்.   என்னண்ணா! இன்னமும் தலை நிமிரவில்லை.   நீ இப்பிடியே எப்பவும் இருக்கனும், ஏன் இன்னும் கொஞ்சம் மாறக் கூடச் செய்யனும்! என்னை மீறி வந்தன வார்த்தைகள்!   புரியலைண்ணா!   நான் கூட இருந்தாலும் இல்லாட்டியும், உனக்கு எப்பவும் சப்போர்ட்டா இருப்பேன் ஓகேவா? நீ, இதுவரைக்கும் எப்பிடி இருந்தாலும் சரி, இனி நீ மாறனும். இனியும் இப்பிடியே, சோகமா, இருக்கக் கூடாது! ஓகேவா? வீ டிசர்வ் பெட்டர் மைதிலி!   என்னாதான், அவிங்க நடத்துகிட்டது, எனக்கு அதிர்ச்சியா இருந்தாலும், இப்ப எனக்கு ஆக்சுவலா ரிலீஃபா இருக்கு. நமக்கு வாழ்க்கைல சந்தோஷம் கிடைக்க அவிங்களே வழி செஞ்சிருக்காங்க. அதுனால, நீயும் சந்தோஷமா இரு. இன்னியும் உன்னை நீயே வெளிக்காட்டாம, ஏமாத்திக்காத. நீ மாறியே ஆகனும் மைதிலி. நான் மாத்தாம விட மாட்டேன்! என்னுடைய வார்த்தைகள், என் அனுமதி இல்லாமலேயே, மிகவும் உறுதியாய் வந்தது. எனக்கே, நான் பேசியது கண்டு ஆச்சரியந்தான்.   அவள் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்!   யாரிவன். எங்கிருத்து வந்தான்? ஏன், என் உணர்வுகளோடு இப்படி விளையாடுகிறான்? ஏன், என் எல்லா உணர்வுகளையும் புரிந்து கொள்கிறான்? ஏன் நானே, மறந்து போயிருக்கும் என் குணங்களைக் கூட இவன் தோண்டி எடுக்கிறான்? இவன் அருகினில் மட்டும், என் மனம் லேசாவது ஏன்? யாரிடமும் தோன்றாத நம்பிக்கையை இவன் மட்டும் எப்படி கொடுக்கிறான்? இவனுக்கான எல்லாமுமாக நான் மாறிவிட வேண்டும் என ஏன் மனம் துடிக்கிறது? என் கணவனிடம் கூட வெளிப்படாத அன்பும், பெண்மையும், இவன் அருகில் மட்டும் ஏன் பொங்குகிறது?! உன்னை மாற்றியே தீருவேன் என்று ராஜா சொன்ன உடன், அவனையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டு இருந்த மைதிலியின் எண்ணங்கள்தான் இவை.    ஏன், எப்படி என்று தெரியாமலே, ஒருவர் பால் ஒருவர் மீதான அன்பு, இருவருக்குள்ளும் ஊறியிருந்தது. ஆனால், இருவருமே அதை மிக நாசுக்காக மறைத்து வந்தனர். இது, இன்று நேற்று வந்த அன்பு அல்ல. கடந்த இரண்டு வருடங்களாக இருவருக்குள்ளும் ஊறி வரும் அன்பு அது!   மெல்ல, மைதிலியின் நினைவுகள் மட்டுமல்ல, ராஜாவின் நினைவுகளும் பின்னோக்கிச் செல்ல ஆரம்பித்தன!   முதன் முதலில் மைதிலியைச் சந்தித்த போதிலிருந்து நடந்த நிகழ்வுகள் இன்னும் நினைவில் உள்ளன.
இரண்டு வருடங்களுக்கு முன், திடீரென ஒரு நாள் ப்ரியா என்னிடம், இந்த வீக்கெண்ட், அவளுடைய சீனியர் வீட்டுக்கு நாம் போக வேண்டும் என்று சொன்னாள். அவள் புதிதாக ஜாயிண் பண்ணிய கம்பெனியில்தான் அவனைப் பார்த்தாளாம். கண்டிப்பாக அவிங்க வீட்டுக்கு போகனும் என்றாள்.   அது எனக்கு மிக ஆச்சரியமாக இருந்தது. கல்யாணமான இத்தனை நாளில், அவள் தன்னுடைய நண்பர்கள் என்று யார் வீட்டுக்கும் போனது கிடையாது. ஏன் நண்பர்கள் பெயரைச் சொன்னது கூட கிடையாது. வேலைக்குப் போக ஆரபித்த பின் கூட, அவளுக்கென்று நட்பு வட்டம் உருவாகவில்லை.
அவள் குணத்தால்தான், அவளுக்கு பெரிதாக நண்பர்கள் கிடையாது என்பதுதான் உண்மை என்றாலும், அவளுக்காக எந்த வட்டமும் இல்லாமல், என்னுடன் தானே, அவள் வாழ்க்கையை செலவு செய்கிறாள் என்று அவளைப் பொறுத்து வாழ்வதற்கான சமாதானத்தை எனக்கு நானே கொடுத்துக் கொண்டேன்.   அப்படிப்பட்டவள், திடீரென்று ஒருத்தர் வீட்டுக்கே கூப்பிட்டது, அதுவும் உடன் படித்த நண்பனாகக் கூட இல்லாமல், காலேஜ் சீனியர் என்று ஒருத்தர் வீட்டுக்குச் சொன்னது, பெருத்த ஆச்சரியமாக இருந்தது.
அதனாலேயே, அந்த சீனியர், எனக்கு ஃபோனில் கூட அழைப்பு விடுக்காவிட்டாலும், ப்ரியாவிற்க்காக அவர்கள் வீட்டிற்குச் சென்றேன். ஆனால், அன்று முழுக்க ப்ரியாவின் செயல்கள் எனக்கு ஆச்சரியமாகவும், மிகவும் வித்தியாசமாகவும் இருந்தது.   அப்படி நாங்கள் சென்ற வீடுதான், ப்ரேம், மைதிலியுடைய வீடு!   முதலில் எங்களை வரவேற்றது மைதிலிதான்.
அவளிடம் எனக்கு மிகப் பிடித்தது ஒரு விதமான அமைதி கலந்த இன்னசன்ஸ். மிகவும் களையான முகம். எல்லாவற்றையும் விட, உணர்வுகளைச் சொல்லும், அள்ளும் கண்கள்.
ஆனால், அப்பொழுதே எனக்குத் தோன்றியது, இவள் இன்னும் தன்னில் கவனம் செலுத்தினால், மிக அழகாக இருப்பாள் என்றுதான்! அதே சமயம், ப்ரியாவிற்க்கோ, மைதிலியைப் பார்த்த உடன், ஏதோ பெரிய நிம்மதியும், மகிழ்ச்சியும் தோன்றியது. அதில் நட்பெல்லாம் ஒன்றும் இல்லை. கொஞ்சம் வன்மம் மட்டுமே இருந்தது.  உள்ளிருது வந்தான் ப்ரேம். நானே கொஞ்சம் அசந்து விட்டேன். அவ்ளோ கலராக இருந்தான். ஏறக்குறைய காதல் தேசம் அப்பாஸ் போன்று. ஆளுடைய பிசிக், அப்படி ஒன்றும் இல்லையென்றாலும், இன்னும் சொல்லப்போனால், கொஞ்சம் தொப்பையுடன் இருந்தாலும், அவனுடைய கலர் அவனை நன்கு ஸ்டைலாகக் காட்டியது.   வந்தவன், வாங்க என்று எங்களிடம் பேச ஆரம்பித்தான். என்னிடம் மிகக் குறைவாகவும், ப்ரியாவிடம் மிக மிக அதிகமாகவும். கொஞ்ச நேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தவன், திடீரென்று திரும்பி வந்தவங்களுக்கு காஃபி வேணுமான்னு கேட்டு எடுத்துட்டு வந்து தர மாட்டியா என்றான். எனக்கே முகத்தில் அடித்தாற் போன்று இருந்தது! ஆனால், அவள் முகத்திலோ எந்த மாற்றமும் இல்லை!   இவ்வளவு நேரமும் அவளைக் கண்டு கொள்ளாமல், நாங்கள் பாட்டுக்கு பேசிக் கொண்டிருந்த பொழுது ஒன்றையும் வெளிப்படுத்தாத அவள் முகம், இப்பொழுது அவன் அசிங்கப்படுத்தும் பொழுதும், ஒன்றையும் வெளிக்கட்டவில்லை!   மிக லேசான குரலில் சாரி என்று சொல்லிவிட்டு, அவள் கிச்சனுக்குள் சென்றாள். ப்ரேம், அவன் வீட்டை எங்களுக்கு சுற்றிக் காட்டினான். அந்த வீடு எனக்கு மிகப் பிடித்திருந்தது. வீட்டின் அமைப்பில் ஒன்றும் டாம்பீகம் இல்லை.
ஆனால், உள்ளிருக்கும் டிசைன் பொருட்களில் இருந்து கால் மிதி வரை எல்லாவற்றிலும் ஒரு கலைத்தன்மை இருந்தது. வீடு மிகச் சுத்தமாகவும், செல்ஃப்களில் இருக்கும் பொருட்கள் வைக்கப்பட்டிருக்கும் முறை கூட மிக நேர்த்தியாக இருந்தது.   எல்லாவற்றையும் தாண்டி என்னைக் கவர்ந்தது, அங்கிருந்த புத்தக அலமாரிதான். புத்தக அலமாரி மட்டுமல்ல, உள்ளிருக்கும் புத்தகங்களின் கலெக்‌ஷன்களும் மிக வித்தியாசமாக இருந்தது. அங்கு அயன் ராண்ட் இருந்தது. கூடவே கல்கியும் இருந்தது.
சுஜாதா இருந்தது, கார்ல் மார்க்ஸ் இருந்தது. பெரியார் இருந்தது, அர்த்தமுள்ள இந்துமதமும் இருந்தது. எல்லாவற்றையும் தாண்டி நிறைய காமிக்ஸ் இருந்தது. புக்ஸ் கலெக்சன்சைப் பார்த்தவுடன், எனக்கு ப்ரேமின் மேல் ஓரளவு மரியாதையே வந்திருந்தது.   ப்ரியாவும், ப்ரேமும் மிக சுவாரசியமாக பேசிக் கொண்டிருந்ததால், நான் மெதுவாகவே, வீட்டின் நுட்பத்தை ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். இரண்டு மணி நேரம் கழித்து கிளம்பும் சமயத்தில் நான் சொன்னேன் ப்ரேமிடம், வீடு ரொம்ப நல்லாயிருக்கு என்று!   லோன்ல வாங்கினதுதாங்க. ரொம்ப விசாரிச்சுதான், இந்த வீட்டை வாங்கினேன் என்று பெருமை பேசினான்.   ஓ…. நான் அதைச் சொல்லலலீங்க, வீடு நீங்க மெய்ண்டெய்ண் பண்ற விதத்தை சொன்னேன். ரொம்ப நீட்டா இருக்கு. ஒரு மாதிரி ப்ளசண்ட்டா இருக்கு என்றேன்.
இந்த முறை மைதிலியையும் பார்த்துச் சொன்னேன். அவள் முகத்தில் மிக மெல்லிய ஒரு சந்தோஷம்!   இந்த முறை, ப்ரேம் ஓ என்று சம்பந்தமில்லாதவன் போல் சொன்னான். சரி என்று சொல்லிவிட்டு நாங்கள் கிளம்பும் போதுதான் ப்ரியா அந்த வார்த்தையைச் சொன்னாள்.   என்னமோ ப்ரேம், காலேஜ்ல நீ போட்ட சீனுக்கு, இப்பிடி சுமாரா இருக்கிற ஒரு பொண்ணை கல்யாணம் பண்ணியிருப்பன்னு நினைக்கவேயில்லை.   எனக்கே சுளீர் என்று இருந்தது! திரும்பி ப்ரியாவைப் பார்த்த போது அவள் கண்களில், ஏன் இவ்வளவு வன்மம் என்று எனக்குப் புரியவேயில்லை.   மைதிலியின் கண்களோ கொஞ்சம் கலங்கியிருந்தது. அவள் முகத்தை வேறு புறம் திருப்பியிருந்தாள், எங்களுக்கு தெரிந்து விடக் கூடாது என்பதற்க்காக.   எனக்கு மிக வருத்தமாகியிருந்தது. வருந்தி, அவர்களிடம் சாரி சொல்வதற்க்குள், ப்ரேம் சொன்னான்.   என்ன பண்றது ப்ரியா, எல்லாத்துக்கும் கொடுப்பினை வேணும். எனக்கு ஈக்வல் இல்லைன்னாலும், கல்யாணம் பண்ணியாச்சுல்ல! கடமை இருக்குல்ல!   மைதிலி, இன்னும் அவமானத்தில், உதட்டைக் கடித்தாள்.
என் கோபம் உச்சத்தை எட்டியிருந்தது. அதே கோபத்தில் ப்ரியாவிடம் சொன்னேன்.   வாட் ஈஸ் திஸ் நான்சென்ஸ் ப்ரியா? எங்க வந்து எப்பிடி பேசுற? நீ பேசுறது, மத்தவிங்களை ஹர்ட் பண்ணாது? அவங்ககிட்ட சாரி கேளு! ஏனோ, என்னால் நேரிடையாக ஏன் மைதிலியை இன்சல்ட் பண்ற மாதிரி பேசுற என்று கேட்க முடியவில்லை! அந்தக் கேள்வி கூட ஒரு வேளை அவளை இன்னும் ஹர்ட் பண்ணலாம்.   இப்போது ப்ரேம், இட்ஸ் ஓகே, ராஜா. நான் ஒன்னும் தப்பா எடுத்துக்க மாட்டேன். என்றான் மிகக் கூலாக.   எனக்கு அவன் மேல் இருந்த மரியாதை எல்லாம் போயிருந்தது. அவன் கண்களைப் பார்த்து சொன்னேன், ப்ரேம், உஙளுக்கு வேணா, உங்க மனைவியை யார்கிட்ட வேணா விட்டுக் கொடுத்து பேசறது கூட ஒன்னுமில்லாத விஷயமா இருக்கலாம். ஆனா எனக்கு, என் மனைவி, எங்க வீட்டுக்கு வந்த விருந்தாளியை விட்டுக் கொடுத்து பேசுறது கூட பெரிய விஷயம். ப்ரியா, அவங்ககிட்ட சாரி சொல்லு!   முகம் சிறுத்தாலும், இட்ஸ் ஓகே ராஜா, சாரில்லாம் வேணாம், என் ஃபிரண்டுதானே ப்ரியா! விடுங்க.   ப்ரியாவும் சாரில்லாம் கேட்க முடியாது என்பது போல், அதே வன்மத்துடன் இருந்தாள்.   எனக்கு வந்த கோபத்தில், நல்ல வேளை நான் உங்க ஃபிரண்டு இல்லை மிஸ்டர் ப்ரேம். என்னால், என் ஃப்ரண்டு, இப்படி தவறாய் நடந்துக் கொள்வதைப் பார்த்துக் கொண்டு சும்மா இருக்க முடியாது! இதற்கு மேலும் அங்கு இருக்கப் பிடிக்காமல், சாரி மைதிலி என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு, வா ப்ரியா என்று, பை கூட சொல்லாமல் கிளம்பிவிட்டேன்!   இத்தனை வாதத்திலும், நான் ஒன்றை கவனித்திருந்தேன்.
நாங்கள் வீட்டுக்கு வந்ததிலிருந்து பெரிதாக என்னை கண்டு கொள்ளாத மைதிலி, அந்த வீட்டின் நேர்த்தியை பாராட்டிய போது சந்தோஷப்படாலும் கூட கண்டு கொள்ளாத மைதிலி, என் மனைவி தவறாய் பேசியவுடன் முகத்தைத் திருப்பியிருந்த மைதிலி, நான் அவளுக்காக பேச ஆரம்பித்த நிமிடத்திலிருந்து என்னையே கண் கொண்டு பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
என்னுடைய கோபத்தை ப்ரியா பொருட்படுத்தவே இல்லை. மாறாக, நான் சரியாக நடந்து கொள்ளவில்லை என்று குற்றம் சாட்டினாள்.   அடுத்த வாரமும், ப்ரேம் வீட்டிற்கு போக வேண்டும் என்றாள். எதற்கு திரும்ப என்றதற்க்கு, போன வாரம் ஒழுங்கா பை கூட சொல்லவே இல்லை. ஏன் மன வருத்தத்தோட இருக்கனும்னுதான் என்றாள்.   நானும் ஓகே சொன்னேன்.
எனக்கும் ஏனோ, மைதிலியைப் பார்க்க வேண்டும் போல் இருந்தது!   திரும்ப வீட்டுக்கு வந்தவர்களை வாங்க வாங்க என்று வரவேற்றது மைதிலியேதான். அவளுக்கும் எங்களது இல்லையில்லை என் வரவு சந்தோஷமாயிருந்திருக்கும் போல. ப்ரியாவைப் பார்த்து வாங்க சொன்ன போது இருந்ததை விட, என்னை வரவேற்ற போது, அவளது முகத்தில் வெளிச்சம் அதிகம் இருந்தது!
,
நானும், எப்படியிருக்கீங்க மைதிலி என்று கேட்டேன்! நல்லாயிருக்கேன் நீங்க எப்படியிருக்கீங்க? காஃபி சாப்பிடுறீங்களா? இருவரையும் அவள் பார்த்து கேட்டாலும், என் மேல் பார்வை அதிகம் இருந்தது.  ப்ரியாவிற்கு கடுப்பாய் இருந்தது. மெல்ல முனகினாள், நான் சமாதானத்துக்கு வந்தா, இவ என்கிட்ட முகம் கொடுத்தே பேச மாட்டேங்கிறா என்று!
எனக்கு கடுப்பானது. நீ பேசுன பேச்சுக்கு, உன்னைப் பாத்து வாங்கன்னு சொன்னதே அதிகம். உன்னைப் பாத்து யாராவது இப்டி சொல்லியிருந்தா, நீ வாசல்லியே, எதுக்கு வந்தீங்கன்னு கேட்டிருப்ப. அவளாங்காட்டியும், வாங்கன்னு சொன்னா! நீ இன்னும் சாரி கூட சொல்லவேயில்லை, அதுக்குள்ள, சமாதானத்துக்கு வந்தாளாம்!   அதற்க்குள் ப்ரேமும் வந்திருந்தான். கொஞ்ச நேரத்தில் காஃபியும் வந்திருந்தது.
வழக்கம் போல் அவர்கள் இருவருமே அதிகம் பேசிக் கொண்டனர். நானும், ஒரு புத்தகத்தை எடுத்து படித்துக் கொண்டிருந்தேன். கொஞ்ச நேரம் கழித்துதான் கவனித்தேன், மைதிலி போன வாரம் போல், எந்த உணர்வையும் காட்டாமல், அமைதியாய் சும்மா உட்கார்ந்து கொண்டிருந்ததை.   அது மட்டுமல்ல, அவ்வப்போது ப்ரியா அவளிடம் பேசினாலும், அது முழுக்க அவளை காயப்படுத்தும் நோக்கிலேயே இருந்தது. அவ்வப்போது அவளுக்காக பதில் சொன்ன ப்ரேமும் அவளைக் காயப்படுத்தினான்.   எப்பிடி டெய்லி, வெட்டியாய் (ஃப்ரீ டைமில் என்று சொல்லவில்லை) இருக்க முடியுது?   டெய்லி, வெட்டியாய் இருக்கிறப்ப என்ன பண்ணுவீங்க?   நீங்க ஏன் பியூட்டி பார்லர் போயி கொஞ்சம் மேக் அப் பண்ணிக்கக் கூடாது? பாக்கிற எங்களுக்கு கொஞ்சம் நல்லாயிருக்குமில்ல?   எப்டி இவ்ளோ கலரா இருக்கிற ப்ரேமை வளைச்சீங்க?   வீட்ல இவ சும்மா இருக்கிறப்ப வேலைக்காரி எதுக்கு? ஹாண்ட் வொர்க் பண்றேன், அது இதுன்னு காசை கரியாக்குவா!   கல்யாணத்துல கூட என்னை எல்லாரும், எப்பிடி இவளுக்கு ஓகே சொன்னீங்கன்னுதான் கேட்டாங்க.   எதற்கும் அவள் முகத்தில் எந்த உணர்வும் இல்லை.
என்னால் தாங்க முடியவில்லை.   கடுப்பில் எழுந்து, புக் செல்ஃபில் இருந்த புக்சை பார்க்க ஆரம்பித்தேன்.   ஸ்நாக்ஸ் எடுத்துக்கோங்க! எனக்கு ஒரு ப்ளேட்டை எடுத்து என்னருகில் வந்திருந்தாள் மைதிலி!   அவளிடம் பேச வேண்டும் போலிருந்தது. இது யார் கலெக்‌ஷன்ஸ்ங்க?   அவருதுதான். நான், இதுல காமிக்ஸ் மட்டுந்தான் படிப்பேன்!   ஓ…   இந்த வயசுல போயி, இதெல்லாம் படிச்சிட்டிருக்கேன்னு நினைக்கிறீங்களா?   அவளையே பார்த்தவன் சொன்னேன், அயன் ராண்ட் படிக்கிறன்லாம் புத்திசாலியும் கிடையாது. காமிக்ஸ் படிக்கிறவிங்க எல்லாம் முட்டாளும் கிடையாது. என்னதான் புக்ஸ் நம்ம எண்ணத்தை இம்ப்ரூவ் பண்ணும்னாலும், நாம யாருங்கிறதை, நம்ம செயல்கள்தான் தீர்மானிக்கும், நாம படிக்கிற புத்தகம் இல்லை.   ஏனோ, என் பதில் அவளுக்கு திருப்தியையும், கொஞ்சம் சந்தோஷத்தையும் தந்தது.   அதற்க்குள், நாங்கள் புக் செல்ஃப்க்கு அருகில் இருந்ததை பார்த்த ப்ரேம், புக்ஸ் ஏதாவது வேணா எடுத்துக்கோங்க ராஜா.
அது எல்லாம் அவ மட்டுந்தான் படிப்பா. நான் கூட சொல்லுவேன், காசை ஏன் வேஸ்ட் பண்றேன்னு! என்னாதான் இருக்கோ அந்த புக்ஸ்ல என்று சொல்லி விட்டு திரும்ப ப்ரியாவுடன் பேச ஆரம்பித்தான்.   திரும்ப, மைதிலியைப் பார்த்த போது, அவள் கண்களில் சிரிப்புடன் என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்!
இவள் தெரிந்தே என்னிடம் விளையாடியிருக்கிறாள். எனக்கு அது பிடித்திருந்தது. பதிலுக்கு நானும் அவளிடம் விளையாட எண்ணி, அவளை கோபமாக முறைத்துப் பார்த்து, எடுத்த புத்தகத்தை செல்ஃபிலேயே பட்டென்று வைத்தேன்.
அவள் முகம் வாடிவிட்டது.   அவள் வாடியது, நான் கட்டுப்படுத்த முடியாமல் சிரித்து விட்டேன். என் புன்னகை அவளையும் தொற்றியது. ’வாலு’ என்று அவளைச் சொல்லிவிட்டு புன்னகையுடன் நகர்ந்தேன்.   அவளைத் திரும்ப பார்க்க வேண்டும் என்ற என் ஆர்வம், ப்ரியாவின் அடுத்த வார அழைப்பிற்க்கும் ஓகே சொல்ல வைத்தது.
இந்த முறை என்னை வரவேற்ற போது, அவளது புன்னகை இன்னும் பெரிதாகியிருந்தது.   இதை ப்ரியா கவனித்திருப்பாள் போலும். அவளது வன்மம் கொஞ்ச நேரம் கழித்து தெரிந்தது. என்ன ப்ரேம், என்னை வெல்கம் பண்றப்ப சிரிக்கவே மாட்டேங்குறா உன் வைஃப். ஒரு வேளை நாங்க வர்றது உன் வைஃப்க்கு புடிக்கலியோ?   ப்ரேம் பதிலுக்கு அவள் முன்னாலேயே மைதிலியைத் திட்டினான். என்ன மைதிலி, என்னாதான் மேனர்ஸ் பழகியிருக்கியோ. அம்மா இல்லைங்கிறதுனால, உனக்கு பழக்க வழக்கத்தை யாரும் சரியா சொல்லி கொடுக்கல போல. ச்சே, என்றான்.   வழக்கமாக உணர்வுகளைக் காட்டாதவள் அன்று கண் கலங்கிவிட்டாள். அமைதியாக சாரி சொல்லி விட்டு அவள் ரூமுக்குள் சென்று விட்டாள். என்னால் தாங்க முடியவில்லை. அவளைத் தேடி, அவள் அறைக்கே சென்றேன். அவர்கள் மேல் காட்ட வேண்டிய கோபத்தை அவளிடம் காட்டினேன்.  திருப்பி ப்ரேம்கிட்ட கேள்வி கேட்க வேண்டியதுதானே? ஏன் கம்முன்னு வர்றீங்க மைதிலி?   கூரிய பார்வையை என் மேல் வீசியவள், உங்க மனைவி ஒழுங்கா இருந்திருந்தா இவர் இப்படிச் சொல்வாரா? அவிங்க சொன்னப்ப நீங்களும் வேடிக்கை பாத்துட்டுத்தானே இருந்தீங்க.   அவள் வார்த்தையில் இருந்த உண்மை என்னைச் சுட்டது.   சாரி மைதிலி!   இட்ஸ் ஓகே, பழகிடுச்சி!   எங்கோ பார்த்த படி அவள் சொன்ன பதில், சொல்லாமல் பல கதைகளைச் சொல்லியது. அவளுக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்று என் உள்ளம் துடித்தது.நீங்க என்ன படிச்சிருக்கீங்க மைதிலி?
பி ஈ. கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டவள் பிட்ஸ் பிலானில.வாட்? பிட்ஸ்ல படிச்சிட்டு இப்பிடி வேலைக்குப் போகாம வீட்ல இருக்கீங்க? அன்னிக்கு ப்ரேம், அவர் படிப்புக்கு ஈக்வல் இல்லைன்னு சொன்னப்ப கூட கம்முன்னு இருந்தீங்க?